New country, new beginning

Lieve allemaal,

Dat was Bali.. Ongelofelijk hoe snel die tijd is gegaan. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik op het vliegveld van Denpasar arriveerde. Dat 10 weken zo snel kunnen gaan. Ik heb veel gezien en ook veel geleerd. Niet alleen op school, maar ook over mezelf. Ik heb gehuild, gelachen en ben zelfs een keer boos geweest. Ik ben enorm blij dat ik dit heb gedaan. Al die bijzondere indrukken en unieke belevenissen. Ik had het niet willen missen.

Vrijdag 11 november:
Vanmorgen om 9 uur stond er een busje voor mij klaar die mij samen met 6 andere mensen naar het vliegveld van Denpasar bracht. Best gek toen ik daar zo weg reed. Zal ik hier ooit nog eens terug komen? Misschien met een vakantie, maar er zijn zoveel meer landen in de wereld. 1 ding is zeker, ik wil nog veel meer van de wereld zien. Bij het vliegveld konden we zo doorlopen. Ze deden niet moeilijk over een extra accessoire, want ik had namelijk een kleine koffer, een laptop tas én een klein tasje met paspoort, telefoon en geld. Op het papier stond dat ik maar 1 bagage stuk mocht meenemen OF een accessoire van totaal 7 kg. Ik had totaal wel iets van 11 kg. Oepsie, maar ze hebben er niks van gezegd. Dat was wel een opluchting. Mijn grote bagage woog trouwens ook wel veel, namelijk 24 kg. Gelukkig dat ik gisteren nog extra kilo's had bijgeboekt via de site van AirAsia, want ik mocht oorspronkelijk maar 20 kg. Om het geld ging het niet, want 5 kg extra koste mij €1,50. Bizar eigenlijk. De vlucht verliep prima. Het duurde in totaal 4 uur en 20 minuten. Helaas kreeg ik niks te eten of te drinken. Dat had ik bij moeten boeken, maar ik had wat Thais geld gekregen van mijn neef en nicht voordat ik weg ging, dus dat kwam nu heel goed van pas ! Op het vliegveld van Don Muang Bangkok, werden we opgehaald door iemand van school. We stapten in een busje en dat busje was heel luxe. Veel beter als de busjes in Bali. De stoelen waren lekker ruim, ik zou wel 2 keer in 1 stoel kunnen passen. In het verkeer viel me meteen op dat er veel minder scooters waren vergeleken met Bali en dat ik had echt een gevoel dat ik in een grote stad kwam. Er zijn hier duurdere auto's, ik zag bussen en zelfs een trein. Dit alles was ik natuurlijk niet gewend in Bali. Grappig eigenlijk dat ik nu alles ga vergelijken met Bali, maar daar heb ik natuurlijk wel voor 2,5 maand geleefd. Het busje zette ons af bij Summer Garden. Dit een appartementen complex in het noorden van Bangkok waar ik de aankomende 11 weken zal verblijven. Meteen bij aankomst werden de jongens van de meiden gescheiden. De jongens zitten in een ander gebouw dat nog niet helemaal klaar is. Ik mocht naar een gebouw dat wel klaar was. Mijn appartement zag er picobello uit. Een eigen keukenblok, een vriezer en een grote koelkast, een bank, een dikke tv, , een balkon een gescheiden slaapkamer, 2 stoelen en een tafel inclusief plastic. Zo nieuw is het hier dus. Ik heb echt niks te klagen. Ik heb trouwens hetzelfde kamer genootje als in Bali. Ik kan het goed met haar vinden, dus ik ben daar erg blij mee. Zij gaat vandaag en morgen op stap met vrienden, dus dan ben ik de eerste 2 nachtjes alleen. Dat vind ik niet zo erg hoor, kan ik alvast alles installeren. Inmiddels was het al 6 uur en sinds vanmorgen 11 uur had ik niks meer gegeten. Je begrijp wel dat ik honger had. Samen met Jolanda ben ik naar de shopping mall gegaan. Dit is aan de overkant van de weg en ongeveer 5 minuten lopen vanaf het appartement. Dit was een enorme shopping mall, 7 verdiepingen en je kunt er van alles krijgen. Van eten tot kleding, voor het interieur tot mobiele telefoons. Wat je maar wilt dat is er. Waar je in Bali nog moest zoeken, vind je hier aan de overkant van de straat.

Zaterdag 12 november:
Vannacht goed geslapen ondanks dat ik niet zo goed in slaap kon komen. Al die nieuwe indrukken weer, mijn lichaam was er nog druk van. Ik ben meteen naar de jongens campus geweest, daar lagen namelijk spullen voor mij die de vorige studenten hadden achtergelaten. Een kok's mes, snijplank, wijnopener, dun schil mesje, wc borstel, wasmand, handdoeken, wat sausen en zout. In de middag zijn Jolanda en ik naar de stad gegaan. Dit is nog zo'n 20 km vanaf het appartement. We hebben een taxi besteld via de Grab app. Dit is een app waarmee je een taxi kunt bestellen. 3 keer gecanceld want we spreken geen Thais. Ja Engels, dat kunnen ze hier niet. Het is echt verschrikkelijk. Ze kunnen niet eens de basis. In het openbaar mag je hier niet boos worden, dat is beschamend, maar het irriteert mij aan alle kanten. Uiteindelijk hebben we aan de security gevraagd of zij kon bellen. Dit was gelukt en hij kwam ook, maar nu snapte hij niet waar we naar toe wilden. We noemden maar het paleis van de koning en dat wist hij wel, want de abc letters begreep hij niet. Alleen de Thaise tekens en die stonden nu net niet op onze kaart. Bij het paleis waren heel veel zwarte mensen. Dat was heel bijzonder. We vroegen of hij door kon rijden naar Wat Pho. Daar stapten we uit en liepen naar binnen. Wat Pho is de grootste en oudste tempel in Bangkok. Hier zijn meer dan duizend boeddha beelden en een hele grote liggende gouden boeddha. Na dit bezoekje zijn we naar het water gegaan en met de boot naar de overkant. Op het water waren veel verschillende boten. In de verte zag ik hele grote hoge gebouwen. Ik moest op een of andere manier een beetje aan Rotterdam denken. Daar zijn ook van die grote hoge moderne gebouwen. We waren echt binnen een minuut aan de overkant en het kostte 3.50 bath. Dat is maar liefst 10 eurocent. Daar was de Wat Arun. Dit is een andere boeddhistisch tempel. We zijn niet naar binnen geweest, maar hebben wel een rondje langs het terrein gelopen. Daarna weer terug met het goedkope bootje en liepen door naar het paleis van de koning. De weg er naar toe was enorm indrukwekkend. Ik zag steeds meer mensen in het zwart die een foto van de koning in hun hand hadden. De mensen mochten allemaal naar binnen, zelf wij, maar dit hebben we niet gedaan. Het was al wat laat en we waren er niet helemaal goed op gekleed ondanks dat we een zwart shirt aan hadden. We gingen op zoek naar een taxi die ons terug naar het appartement kon brengen. Na 4 taxi's aangehouden te hebben (zij wilden de meter niet aanzetten) probeerden we het opnieuw via de grab app. Nu werden we 2 keer gecanceld. De derde keer was raak. Zij heeft ons keurig netjes bij het appartement afgezet. Pfoe wat een gedoe met die taxi's. Dat was wel anders in Bali. Ik merk nu al dat het hele andere mensen zijn. Ze zijn minder gastvrij en totaal niet open naar toeristen. Echt een andere cultuur. Dat wordt weer even wennen.

Zondag 13 november:
Vanmorgen was echt een hoogtepunt in mijn leven. Ik heb namelijk zelf een ei gebakken en hij smaakte super lekker. Ik denk dat ik hier in dit appartement veel ga leren over koken. Mijn kamergenoot kan dat namelijk heel goed zegt ze, dus ik denk dat zij mij wel wat dingen kan uitleggen. Rond 12 uur kwam ze thuis en zijn we samen naar de supermarkt gegaan. Hier hebben we boodschappen gedaan inclusief kookgerei gekocht wat we nog niet hadden. In het appartement is namelijk vrij weinig. 2 borden, 2 kommen, 2 soepborden, 1 glas, 1 melkglas, 2 lepels, 2 vorken, een wok pan en een steelpan. Daar kunnen wij niet 11 weken mee overleven. Om 2 uur had ik een meeting bij de receptie van het appartement georganiseerd door school. Zij vertelden de regels voor in het appartement. Die zijn best pittig. Voorbeeld van één van de regels: No visitors / other students in your apartment, not even for dinner, homework, etcetera. Daar moeten we ons wel strikt aan houden, anders is het einde verhaal Bangkok. Er hangen hier ook overal camera's, dus je wordt goed in de gaten gehouden. Rond half 7 zijn mijn kamergenoot en ik gaan koken. Of eigenlijk kookte zij en hielp ik waar ik kon. Op het bord lagen gekookte aardappels, geraspte wortel en gebakken kip met verschillende soorten kruiden er door. Ik vond het heerlijk en ik heb mijn buikje helemaal volgegeten.

Morgen begint mijn eerst week van de minor Event Management 2. Om half 9 ga ik naar school lopen. Ik ben benieuwd !

Trouwens, dit is nog wel even leuk om te weten. Toen ik donderdag afscheid nam bij het restaurant waar ik regelmatig at, kreeg ik een bananen sap van een personeelslid. Ze vond het erg jammer dat ik weg ging en ze moest zelfs helemaal huilen. Natuurlijk mocht ze nog samen met mij op de foto. Deze foto's heeft ze samen met een heel lief berichtje op Facebook gezet. Ik voelde me helemaal vereerd. En toen ik vrijdag ochtend bij het ontbijt afscheid nam van mijn heerlijke speciale ontbijt, wilde de kok nog graag met mij op de foto. Hij heeft ook een bericht op Facebook gezet met de foto.

Liefs,
Annemaaike